DRAMA SINGKAT PEWAYANGAN KANTHI 7 PARAGA “SINTA KADHUSTA”

DRAMA SINGKAT PEWAYANGAN KANTHI 7 PARAGA

“SINTA KADHUSTA”

Kocap kacarita lakune Rama, Lesmana, lan Shinta wus tekan sak tengahhing Alas Dandhaka

Sinta : “Kakang Mas Ramawijaya, prayoganipun sak menika kita ngaso sak wetawis wekdal wonten panggenan punika Kang Mas!”

Rama : “Iya Yayi.......yen sliramu pancen uwis kesel anggone lumaku, ayo padha leren sak wetara ing kene.” “Lesmana Adikku......ayo Dhi padha leren sedhela ing kene!”

Lesmana : “Inggih Kakang Mas!”

Nalikane Rama, Shinta, lan Lesmana lagi leren ing papan panggonan kuwi, ing sak cedhakke panggonan mau ana Rahwana lan Patih Kala Marica kang tansah ngintik lan namatke ayune pasuryane Dewi Shinta.

Rahwana : “Duuhhh Jagad Dewa Bethara........heeeemmmm pancen ayu tenan Shinta. Kowe kudu iso tak dadekkake garwaku Shinta senajan kowe uwis duwe garwa Rama.....aku ora uruuss!!”

“Hehhh....Patih Kala Marica!”

Patih Kala Marica : “Injihh Sinuwun”

Rahwana : “Kowe Kudu iso misahhake antarane Rama, Lesmana, lan Shinta mbuh piye caramu!”

Patih Kala Marica : “Injih sendhika dhawuh Gusti....kulo badhe nyaru dados Kidang Kencana badhe kula pilut Shinta supados Rama mangke ngoyak Kawula Gusti!”

Kocap kacarita, Patih Kalamarica banjur memba-memba dadi Kijang Kencana banjur mlayu arep nerjang Ramawijaya. Wong telu kang nembe ngaso dadi kaget amarga dumadakkan ana kewan Kidang Kencana kang indah. Sinta dadi kepilut banjur matur karo Rama.

Sinta : “Kakang......niku wau wonten Kidang ingkang indah sulistyo.....kula kepengin Panjenengan cepeng kagem kawula Kakang Mas!”

Ramawijaya :”Iya Yayi....bakal tak oyakke Kidang kuwi mau. Tak rangket, tak aturke marang sliramu dimen sliramu bungah Yayi!”

Banjur Ramawijaya enggal-enggal ngoyak playune Kidang kuwi mau. Nanging sak durunge lunga, Ramawijaya nitip pesen marang Lesmana.

Rama :”Adhiku Lesmana.....tulung Mbak Ayumu dijaga sak suwene aku ngoyak mlayune Kidang kuwi. Ojo ngasi sliramu ninggallake Mbak Ayumu sak durunge aku mulih meneh ana ing papan kene yow Dhi!”

Lesmana :”Inggih Kakang Mas....badhe kula jagi Kakang Mbok kaliyan jiwa raga kula!”

Ramawijaya :”Iya Dhi.....matur nuwun. Saiki aku pamit arep ngoyak Kidang kuwi mau!”

Wis sak wetara wektu anggone Ramawijaya lunga ngoyak playune Kidang daden-daden kuwi mau, nanging durung mulih maneh ana ing papan panggonan kuwi. Rahwana banjur gawe cara kang licik kanggo misahke Lesmana lan Shinta kanthi membo-membo utawa nyaru suarane Ramawijaya.

Rahwana :”Tuluuuung......tuluuung.....tuluuuuung!” “Adikku Lesmanaaaa....tulungen Kakangmu ikiii!”

Shinta kang keprungu suarane Rama kuwi mau banjur dadi ora karuan, banjur ngangkon Lesmana nyusul nggolekki papan panggonanne Rama.

Shinta :”Adikuuu Dhiii.......kae suarane Kakang Mas Rama kok ngaruwara njaluk tulung. Ana apa Dhiii.....ndang gage cepeett tulungana Dhiii!” (Kanthi kudu nangis)

Lesmana :”Ananging Kakang Mbok.....Kakang Mas sampun menggak kula mboten kepareng ninggalaken Panjenengan Kakang Mbok. Sak mangke lajeng sinten ingkang badhe njagi Panjenengan?”

Shinta :”Uwis ora usah mbok pikirke awakku Dhi....sliramu tak prentahhake enggal tumandang tulungana Kakangmu saiki!”

Lesmana :”Menawi makaten pamundhutipun Kakang Mbok......inggih kula ngetokkaken dhawuh. Ananging kula pesen kaliyan Kakang Mbok, Panjenengan mangke ampun ngantos medal saking bunderan garis ingkang badhe kawula damel kaliyan pusaka Kula niki. Amargi menawi Panjenengan taksih wonten ing sak lebetipun bunderan garis punika, mboten wonten satunggalling bebaya ingkang badhe saget nrajang bunderan garis punika Kakang Mbok!”

Shinta :”Iya Yayi....kana enggal budhal, tulungana Kakangmu!”

Sak durunge lunga, Lesmana banjur gawe bundera kang digariske saka pusakane ana ing lemah, banjur Shinta dikongkon ono ing njero bunderan kuwi mau.

Rahwana kang awit mau ndhelik, mangerteni kabeh kedadeyan kuwi mau banjur dhewekke nyaru dadi pengemis tuwa lan nyedhak marang Shinta.

“Den Ayu.......nyuwun sih kawelasannipun Panjenengan Den Ayu....sampun pinten-pinten dinten kawula dereng madhang. Padharan kawula raossipun sampun sakit sanget Den Ayu!” (kanthi ethok-ethokke nyekel wetenge)

Shinta :”Iya Pak Tua....aku uga mesakke marang sliramu, nanging kepriye.....aku dipenggak kudu tetap ana ing papan kene ora oleh metu saka ing papan kene!”

Rahwana :”Punapa Panjenengan tega menawi kula nemahhi pejah wonten ing ngriki Den Ayu?” (Kanthi nyekel weteng lan ngglangsur)

Nonton kahanan kaya ngono, atine Shinta dadi melas lan ora tegel, banjur trenyuh lan ngelungke tanganne arep menehhi pangan kanggo wong tuwa kuwi mau. Nanging, sak uwisse tanganne kecekel jelma’ane Rahwana, Pengemis Tuwa mau banjul malih dadi Rahwana lan ngglandhang Shinta digawa numpak Kreta Kencana digawa mabur nuju ing Praja Alengka.

“Tuluuuuung......tuluuuuung......tuluuuung, culkeee akuuuuu!” Bengokke Shinta.

Rahwana :”Ha...ha....ha.....ha......menengo Cah Ayu, kowe arep tak boyong mring Alengka. Arep tak dadekkake bojoku....Ratuku....ha...ha....ha.....ha!”

Ana ing awang-awang, suarane Shinta kang mbengok ngaruwara keprungu dening Jatayu kang ora liya mitrane Prabu Janaka ramane Dewi Shinta. Jatayu banjur nyegat lakune kreta kencana arep nylamettake Shinta.

Jatayu :”Heehhh....Rahwana, Raksasa kurang tata....culke Dewi Shinta, balikke menyang garwane!”

Rahwana :”Iki ana manuk sak mene gedhene koq arep njaluk Shinta. Kowe sopo heeehh manuk?”

Jatayu :”Aku kadang mitrane ramane Dewi Shinta. Saiki aku njaluk Shinta!”

Rahwana :”Ha..ha....ha..... Arep njaluk Shinta?? Langkahhi dhisik bathangku yen kowe bisa!”

Banjur kedadeyan peperangan antarane Jatayu kelawan Rahwana. Anangin Jatayu kasoran musuh Rahwana, bajur sewiwine dipoklek Rahwana. Jatayu niba ana ing bumi kanthi tatu arang kranjang.

Ramawijaya lan Lesmana kang nggolekki dumununging Shinta kang uwis ora ana ing papan panggonan, dumadakan nemokakke manuk Jatayu kang nandang tatu arang kranjang kuwi mau. Banjur manuk Jatayu cerita menawa Dewi Shinta didhusta dening Ratu Buta Rahwana Raja lan arep digawa menyang Alengka Diraja. Sak uwisse kandha kaya ngono mau, manuk Jatayu banjur nemahhi pralaya.

Rama lan Lesmana banjur nutukkake laku arep nggolekki papan dununge Rahwana ing Alengka Diraja. Ing sak tengahhe laku, kalorone dicegat dening kethek putih (Anoman)

Anoman :”Mandhek....mandhek....mandhekk....mandhek hehh Satria bagus. Sapa jenengmu lan arep neng ngendi lakumu?”

Ramawijaya :”Hehhh Kethek Putih, mangertia yen aku iki Ramawijaya lan iki adhiku Lesmana. Aku arep nggolekki garwakku kang didhusta dening Ratu Buta Rahwana. Apa sliramu ngerti papan dununge Kraton Alengka Diraja hehh Kethek Putih?”

Anoman :”Ha...ha...ha.....Satrio Bagus.....aku bakal sabiyantu kabehh reribetmu, ananging aku nduwe panjalukkan Satrio Bagus!”

Ramawijaya :”Panjalukanmu apa? Sak perangan aku bisa bantu bakal tak bantu, sing baku angger aku bisa kasil ngrebut garwaku saka tanganne Rahwana!”

Anoman :”Aku njaluk sabiyantumu, ngasorake Subali Raja ing Kraton Kiskenda amarga dhewekke ngrebut Dewi Tara garwane Pamanku Sugriwa.  Yen sliramu bisa ngasorake Subali, aku lan kabeh prajuritku bakal sabiyantu kabeh reribetmu lan bakal nuruti apa kabeh panjalukmu Satrio Bagus. Sanggup apa ora?”

Ramawijaya :”Ora usah kesuwen, ayo saiki aku terke menyang Kiskendha, bakal tak sembadani panjalukmu!”

Sak banjure Rama, Lesmana, lan Anoman mlaku bareng menyang Kerajaan Kiskendha.

(To Be Continue........)